اینترنت گوسفندان

اینترنت گوسفندان

این روزها،اینترنت اشیا به مفهوم آشنایی تبدیل شده است:«اتصال همه ابزارهایی که با آنها سروکار داریم به اینترنت» شبکه ای به وسعت دنیا که درآن ابزارها لحظه به لحظه و حتی بدون نیاز به دخالت انسان، با یکدیگر به تبادل اطلاعات می پردازند. واضح است برای علمی کردن چنین ایده ای، دسترسی به اینترنت شرط اولیه است و بدیهی است یکی از موانع بزرگ گسترش اینترنت اشیا به ویژه در مناطق دور از شهرها، همین دسترسی به اینترنت است. شاید در نگاه نخست، اینترنت اشیا در چنین مناطقی کاربرد نداشته باشد، اما باید توجه کرد در مناطق دور از شهر، در مزارع کشاورزی و باغ ها و حتی مراتع,پیاده سازی اینترنت اشیا مزیت محسوب می شود. کشاورزان می توانند با کمک داده های حاصل از حسگرهایی که در مزارع و باغ ها نصب کرده اند، از راه دور بر وضعیت کشت و زرع خود نظارت داشته باشند؛ محیط بانان و محققان می توانند بر وضعیت محیط زیست نظارت کنند و حتی دامداران، کنترل بیشتری بر دام هایشان داشته باشند.

Gordon Blair، استاد دانشگاه Lancaster که درخصوص چنین سیستم های توزیع شده ای تخصص دارد، با اشاره به اینکه پیاده سازی چنین فناوری هایی در یک شهر، کار ساده ای است,می افزاید:« اجرای چنین ایده ای در نواحی دور از شهرها، فوق العاده هیجان انگیز است.» محققان برای برقراری ارتباط این نواحی با سایر نقاط بهره مند از اینترنت، ایده های هیجان انگیزی نیز دارند:« استفاده از گوسفندان و سایر حیوانات به عنوان هات اسپات های وای فای!» به عقیده Blair چنین فناوری ای، فرصتی عالی برای بخش کشاورزی است. در استرالیا که پرورش گوسفند کسب و کار بسیار بزرگی است، محققان امید دارند با نصب برچسب هایی بر روی گوش حیوانات، آنها را به حسگر مجهز کنند. در این کشور,سگ ها یکی از مشکلات بزرگ گوسفندداران به حساب می آیند.

Greg Cronin متخصص رفتار شناسی حیوانات و یکی از علاقه مندان به استفاده از فناوری در گله داری می گوید:«به همین دلیل در برخی از نواحی استرالیا، نگهداری گوسفند تقریباً کاری غیر ممکن است.» او و همکارانش ردیاب های GPS و حسگرهای شتاب سنج را به گوسفندان بستند، با این هدف که در زمان هایی که سگ ها به گوسفندان حمله می کنند، گله دار هشدارهایی دریافت کند. از آنجایی که چنین حسگرهایی وزنی بیش از دو درصد وزن حیوان ندارند، مزاحمتی ایجاد نمی کنند، حتی در برخی از طرحهای آزمایشی، چنین برچسب هایی مجهز به صفحه های خورشیدی هستند و نیازی به نصب باطری یا شارژ دوباره آن نیست.چنین امکانی باعث کاهش بیشتر وزن و هزینه این برچسب ها می شود. اما استفاده از چنین برچسب هایی مزیت هیجان انگیز دیگری هم دارد؛اگر تعداد زیادی گوسفند در مقیاس جغرافیایی وسیعی به چنین امکان ارتباطی مجهز شوند،در حقیقت نوعی شبکه مِش(mesh)ایجاد کرده اید. هر حسگر،سیگنال ضعیفی را منتقل می کند، اما وقتی تعداد این حسگرها زیاد شود، پیام بین حسگرها دست به دست می شود و بدین ترتیب، پیام از یک برچسب به برچسب دیگر فرستاده می شود تا اینکه به گوسفندی برسد که در فاصله مناسبی از یک اتصال اینترنتی قرار گرفته است.Cronin می گوید:«هر چند می توانیم چنین کاری را انجام دهیم، اما هنوز برای اثبات آن باید تحقیقات زیادی صورت گیرد.» به عقیده او شاید چنین ایده ای در مدتی کمتر از ده سال به واقعیت تبدیل شود.